Lovecraft temalı oyunların sayısı artıyor artmasına lakin farkındaysanız bunların birden fazla da klişelerin dışına çıkmayı pek başaramıyor. Çoklukla merkezlerine Cthulhu ve müritlerini koyuyor oyunlar, halbuki Lovecraft’ın Cthulhu mitosu içerisinde çok farklı isimler, çok farklı rabler, çok farklı mekanikler de mevcut. Bu söylediğime katılın yahut katılmayın, lakin bence Lovecraft’tan ilham alıp o tekinsizliği en güzel dışavuran oyun Bloodborne’dur.
Evet, Bloodborne içerisinde tahminen Cthulhu yok ancak bir yandan kozmik dehşet hudutlarında dolaşırken bir yandan da kendi mitolojisini yaratan, bunu yaparken de ilham kaynağını asla saklamayan bir oyun kendisi. O yüzden Hunt the Night’ın da tıpkı şeyi yapmaya çalışmasına hürmet duyduğumu söyleyerek başlayayım.
Hunt the Night’ta Bloodborne’un Hunter’larına benzeyen Stalker’lardan biri olan Vesper rolündeyiz ve Medhram (Yharnam değil) topraklarında misyonumuzu yerine getirmeye çalışıyoruz. İnsanlığın 9. Çağı’nda artık dünya gündüzleri insanların, geceleri ise bu canavarların olmuş. Gece olunca canavarların vakti geliyor ve beşerler her gece katliama uğruyor. Kendilerine Stalker diyen bir küme geceleri canavarlarla savaşmaya başlıyor lakin her gece de ortalarından birçoğunu kaybediyorlar. Nihayetinde Seal of Night isminde bir tarihi eser buluyor beşerler; özel güçleri olan bu eşya sayesinde gece gündüz döngüsü duruyor ve bitmeyen bir gündüz başlıyor.
Elbette bunun bir karşılığı olmalı. Stalker’ların kanla ödediği bu karşılık sayesinde güneş asırlarca solmuyor fakat nasıl her gecenin bir sabahı varsa, her aydınlığın da kesinlikle bir karanlığı oluyor. Gece bir sefer daha tüm ışıkları yutmaya, insanların üzerine kabus üzere çökmeye başlıyor. Bu durumu düzeltmeye çalışacak olan kişi ise biziz işte. Gördüğünüz üzere öykü çok da yepyeni değil ancak oyunun altyapısı için kâfi düzeyde.
Hunt the Night büsbütün piksel grafiklere dayanan bir oyun ve bu grafiklerle de gerek canavarları gerek gotik mimariyi son derece başarılı biçimde ekranımıza taşıyor. Aslında oyunun görselleri de “Bloodborne’u pikselleştirseler buna emsal bir şey olurdu” diye düşündürmedi değil.
Oyun düz aksiyon, “gideyim, boss’u bulayım, öldüreyim, bir sonraki boss’u bulayım” biçiminde ilerlemiyor. Aksiyon-macera cinsinde olan oyun, bulmacalardan da bir epey faydalanmış. Oyunu oynarken not tutmanızı gerektirecek düzeyde bulmacalardan bahsediyorum, o denli “anahtar buldum, kapıyı açtım” halinde bulmacalardan değil. Mesela bazen bir şiirden faydalanarak heykellere hangi sırayla dokunacağınızı buluyor, bazen sizden evvelki bir Stalker’ın bıraktığı ipuçlarını takip ederek yeni bir silah buluyorsunuz. Bu tıp bulmacalar ve tuzaklarla dolu olan zindanlar keyifli ve farklı bir oynanış tecrübesi yaşatıyor katiyen. Yani aslında bu oyunu çok rahatlıkla “piksel sosuna bulanmış, Bloodborne ile Zelda’yı tıpkı potada eritmiş bir aksiyon macera oyunu” diye tanımlamam mümkün. Fakat bu türlü dedim diye oyunun yavaş tempolu, savaşı az olan bir oyun olduğunu da sanmayın sakın. Bulmacalar yardımcı, asıl odak ise savaşlarda. Bir çok yakın dövüş silahına ek olarak tıpkı Bloodborne gibisi bir de menzilli silaha sahipsiniz ve bu silahta hudutlu cephane (altı tane) var. Cephaneyi doldurmak için üç başarılı vuruş yapmanız lazım, yani üç sefer vur, bir ateş et, üç sefer vur, iki ateş et üzere bir döngü kuruyorsunuz. Oyunda Visceral Attack da olsa tam olacakmış 🙂
Bazı kısımları geçmek için kesinlikle menzilli silahınızı kullanmanız lazım, ancak diyelim ki etrafta da mermi dolduracak canavar yok. Oyun o vakit da size mermi pınarları sunuyor, bunların üzerinde durarak altı merminizi de doldurabiliyorsunuz. Hoş düşünülmüş bir özellik. Farklı silahlar ortasından seçim yaparken de “tek mermiyle az ziyan veren mi, yoksa çok mermiyle çok ziyan veren mi” seçimini yapmanız gerekiyor, buna da çoklukla karşılaştığınız boss’ların gücüne yahut içinde bulunduğunuz ekranın zorluğuna nazaran karar veriyorsunuz.
Hunt the Night temelini soulslike tipinden aldığı için kayıt noktaları da bonfire’lar üzere işliyor. Buralarda dinlendiğinizde sıhhatiniz ve iksirleriniz doluyor, fakat tıpkı vakitte öldürdüğünüz düşmanlar da diriliyor. Yani elimizde bir defa daha “acaba düşmanları dirilttiğime paha mi, yoksa biraz daha devam edeyim mi?” diye sordurtan bir oyun var.
Oyunun bossları da bir soulsliketa görmeyi beklediğiniz cinste ataklara sahip, birden fazla fazı olan cinste bosslar. Yalnız oyunun zorluk istikrarı sahiden çok tuhaf ki sanırım asıl puanları da buradan kırmak gerekecek. Oyunun başlarında karşılaştığınız boss’lar bile bir epey güç, aslında kısıtlı olan sıhhatiniz ve güçsüz vuruşlarınızla kendinizi hakikaten de denk değil üzere hissediyorsunuz. Natürel ki ısrar sonuç getiriyor, boss’un tüm taarruz tekniklerini öğreniyor, ne vakit kaçınacağınızı, vuruş yapmak için en uygun vaktin hangisi olduğunu anlıyorsunuz lakin tekrar de oyunun zorluk eğrisinin daha düzgün olmasını beklerdim. Hele ki tek vuruşta ölmek kimsenin seveceği bir şey değil. (Önceki satırları yazdığım sırada oyunun yeni yaması yayınlanmamıştı, yayınlandıktan sonra gördüm ki güç dengelemeleri üzerinde bir epey çalışmışlar. Boss’lar yeniden sıkıntı olağan lakin oyunun birinci versiyonundaki kadar anlamsız bir zorluk eğrisi de yok. O yüzden incelemeyi yayınlamadan evvel uygun ki güncelleme beklemişim diyorum.)
Hunt the Night’ın piksel grafiklere karşın çevresel öykü anlatımını âlâ biçimde başardığını düşünüyorum. Girdiğiniz zindanlarda sizden evvel öldürülmüş olan Stalker’ları görmek, orada neler yaşandığına dair fikirler veriyor mesela. Ya da bir boss savaşına girmeden daha evvel o boss’u oyun dünyasında görmek de güzel. Mesela daha oyunun başlarında karşınıza çıkan ve süratlice yem olacağınızı düşündüğünüz kurt ile bir müddet sonra boss olarak kapışıyorsunuz. Bu tıp ayrıntılar atmosferi katiyen zenginleştiriyor.
Oyunun zorluğu kendisini zindanlarda da gösteriyor ve zindanların tasarımı aslında oyunun sizden istediği “vur, kaç, ateş et, yaklaş, vur, kaç” döngüsünün başarısız olmasına da yol açıyor. Oyunun dış dünyasında gereğince açık alan olduğu için bunu yapmak kolay lakin zindanlarda bir yandan tuzaklar, bir yandan size uzaktan saldıran düşmanlar olunca dash hareketi de kısıtlı ölçüde işe yaramaya başlıyor. Dash hareketinin sağladığı “yenilmezlik çerçevesi”ni de yetersiz bulduğumu söylemeliyim. Mermi cehennemi sevenler tahminen bu cins durumlara pek aldırmazlar fakat ben bu oyuna yakıştıramadım ve bazen de öfkeyle Alt+F4 yaptığım oldu, palavra yok. Sağdan ve soldan üzerinize menzilli atak yollayan düşmanlardan kaçmaya çalışırken kendinizi ölümcül miasma havuzuna düşmüş bulunca insan haliyle kendisine pek hakim olamayabiliyor 🙂
Savaş kısmındaki meşakkatleri ve zorluktaki ani sıçramaları bir kenara bıraktığımdaysa oyunun geliştiricisi Moonlight Games’in atmosfer ve dünya yaratımı konusunda epey başarılı bir iş çıkardığını ve klasik soulslike dinamiklerini kuşbakışı perspektife güzelce taşıdığını söyleyebilirim. Bloodborne’dan besleniyor olması da bir Bloodborne hayranı olarak oyunu sevmemdeki bir diğer etmen oldu. Şayet siz de ortada bir öfke nöbetleri geçirmekten çekinmeyenlerdenseniz, acı katmanlarını sıyırdığınızda alttan çıkan o tatlı oyunu bir epey beğeneceksiniz.
